तो तिला म्हणाला “डोळ्यात तुझ्या पाहू दे”
ती म्हणाली “पोळी करपेल थांब जरा राहू दे”
तो म्हणाला “काय बिघडेल स्वयंपाक नाही केला तर?”
ती म्हणाली “आई रागावतील दूध उतू गेलं तर”
ठीक आहे मग दुपारी फिरून येऊ, खाऊ भेळ
पिल्लू येईल शाळेतून पाणी यायची तीच वेळ
बरं मग संध्याकाळी आपण दोघेच पिक्चर ला जावू
नको आज काकू यायच्यात सगळेजण घरीच जेवू
तुझ्यामुळे गेली माझी चांगली सुट्टी फुकट
बघा तुमच्या नादामध्ये भाजी झाली तिखट
मात्र तो हिरमुसला, केली थोडी धुसफूस
ऐकू आली त्याला सुद्धा माजघरातून मुसमुस
सिगरेट पेटवत एकटाच तो निघून गेला चिडून
डोळे भरून बघत राहिली ती त्याला खिडकी आडून
दमला भागला दिवस संपला तरी अबोला संपेना
सुरवात नक्की करावी कुठून दोघांनाही कळेना
नीट असलेली चादर त्याने उगीच पुन्हा नीट केली
अमृतांजन ची बाटली तिच्या उशाजवळ ठेवून दिली
तिनेच शेवटी धीर करून अबोला संपवला
“रागावलास न माझ्यावर” आणि विरघळला
“थोडासा” त्याने सुद्धा कबूल केला आपला राग
ती म्हणाली “बाहेर जाऊन किती सिगारेट्स ओढल्यास सांग”
अपेक्षांचं ओझं तू किती सहज पेललंस
सगळ्यांचं सुख दुःख तळहातावर झेललंस
तुला नाही का वाटत कधी मोकळं मोकळं व्हावंसं
झटकून सगळी ओझी पुन्हा तुझ्या जगात जावंसं
बोललास हेच पुरे झालं एकच फक्त विसरलास
माप ओलांडून आले होते तेव्हाच माझं जग तुझ्या जगात नाही का विरघळलं.. .